همان طور که می دانید انقلاب اسلامی ما با یک قرائت از دین و اسلام شکل گرفت که اگر آن رهیافت و قرائت را در نظر نگیریم اساسا چیزی از انقلاب باقی نمی ماند و آن قرائت این بود که دین آمده است تا انسان سازی کند و برای انسان سازی حتما باید حکومت، تمدن و جامعه سازی کند.
ساختن جامعه صالح که اسم دیگری است از وظیفه اقامه حدود الهی ، اقامه احکام الهی و اقامه دین خدا و نهایتا هویت های فردی و جمعی که انسان دارد و اسلام در پی ساختن همه آن ها است، قرائتی از دین مطرح می کند که غربی ها اسم آن را اسلام حکومتی و خمینیسم گذاشتند اما از نظر ما اسلام نابی که باید باشد اساسا جز این نیست.
اگر ما تفکر اجتماعی، نگاه حکومتی به اسلام، نگاه جامعه سازی، اقامه حق و اجرای حدود الهی را جدی بگیریم خود به خود این جریانی که به اسم تربیت اسلامی شکل گرفته است نمی تواند مفهومی بریده از تفکر اجتماعی اسلام یا تفکر سیاسی حکومت اسلام را در مقوله تربیت داشته باشد. اینجاست که تربیت ما قاعدتا یک تربیت فردی بریده از اجتماع نخواهد بود.
